حکایت غریب مصائب کارآموزان وکالت ۱۴۰۰ و اتحاد ایشان

آقای امیر حسام.
من دلیلی نمیبینم که خودمو به حضرتعالی ثابت کنم. ادعایی هم ندارم.
ضمنا قبل از طرح تسهیل و با رتبه ممتاز کارآموز شدم.
اکنون هم در آزمون کانون با رتبه بسیار خوب و نه ممتاز که به جهت عدم تمرکز مطالعاتی بوده است، در کانون، که قدمتش برایم جذابیت دارد، پذیرفته شدم.
اما جناب، سوء تفاهم نشود، ولی متاسفانه هستند افرادی که ادعاشون آسمان را شکافته است ولی از عمق علم و دانش بی بهره اند. به قول ادبا، حتی آن عالم بی مثال هم باشد، اگر از ادب بهره ای نبرد، چه سود.
به قول آن شاعر بزرگ، بی ادب محروم ماند از لطف رب.
وانگهی، چه ربطی دارد؟؟؟؟ من ابدا موافق طرح تسهیل نبودم. همچنین موافق طرح سوالات بیمار گونه در قالب سنجش آزمون وکالت هم نیستم. بارها هم در پاسخ حضرتعالی گفتم، خلط مبحث از دانشجوی لیسانس هم پذیرفته نیست. چه رسد به مثلا دانشجوی دکترای دانشگاه علامه. صد البته که هرکس خود بهتر می‌داند که چه چیز در بَر دارد و ازآن آشکار تر، این است که، رفتار آدمی گویا این داشته ها است.
جناب، این راهش نیست.
من اصلا راجع به آزمون سخنی نگفتم.
به هر حال، بر پایه تجربیات در همین سایت، انگار عادت شده که یا کنایه و زخم زبان، یا خلط مبحث، یا آن جا که دستاویزی نیست رفتن به سراغ متهم کردن به بی سوادی
نمونه اش، آنچه راجع به سوء مدیریت در نهاد وکالت، آنچه راجع به اصل کارآموزی کاربردی، نقش راهنما در کارآموزی و … در چند پست اخیر رفت
به هر حال، پاسخ من در برابر اقدام و گفتمان غیر حرفه ای، غیر مودبانه و غیر قابل توجیه بود علیه مرکز وکلا به عنوان قسمتی از نهاد وکالت این مملکت بود. ماده ۱۸۷ یعنی چه؟؟؟؟ من درآوردی چه معنا می‌دهد؟؟؟؟
به چه جرات و مجوزی میتوان چنین کرد؟؟؟
این رفتار تخلف نیست؟ عدم رعایت اخلاق حرفه ای و نیز عدم رعایت نزاکت نسبت به نهاد و سایر همکاران در همان نهاد نیست؟
استدلال را با استدلال جواب دهیم، نه با استهزا و فرافکنی
متاسفانه اقدامات اینچنینی و تکیه بلاوجه بر توجیهات بی پایه و اساس و النهایه، زدن برچسب های ناروا بر هر مخالفی، شده آفتی عالَم سوز و عالِم سوز.
این هم که وقت می گذارم و پاسخ میدهم، به دلیل توجه مخاطبان دیگر نیز هست، چون این رفتار فقط معرف خود گوینده نیستید، حال آنکه مکرر بر طی نمودن عالی ترین دوره تحصیل و عضویت در یکی از بهترین دانشگاه های این مرز و بوم تکیه شده و با این رفتار ها به نوعی بر کل جامعه تحصیلات عالیه در رتبه ممتاز سایه گذارده و بر تصویر ناب آن اثر می نهد. لذا باید مخاطبان هم بدانند که چه چیز در دانشکده ها ممتاز در این مملکت و دانشجویان دوره دکترای آن ها، اقل است و چه چیز اکثر. چه چیز است که اصالت دارد.
به امید آن روزی که هر دانشجو که وارد به و یا فارغ از تحصیل میشود، از ره کسب علم که همواره و همواره با تواضع، ادب، متانت و وقار همراه است، فارغ نشود.
با یاد معلمان و معظمانی که اخلاق و ادب را اولی بر هرچه دانستند.
یاحق