یادداشت بهمن کشاورز: کمبود وقت وکلا و آسیب های ناشی از آن – بخش سوم

از کمبود وقت نتایج منفی آتی به بار می آید:

۱- اشکالات و اختلافات خانوادگی

(مراجعه شود به قسمت دوم مقاله)

۲-مشکلات صحت و سلامتی

بدترین اثر کمبود وقت نپرداختن وکیل به ورزش است. ورزش جدی و حتی سنگین از آغاز تا پایان عمر باید جزء برنامه روزانه وکیل باشد. نپرداختن به آن مشکلات بدنی و روانی و عصبی روزافزون را در پی خواهد داشت (که در وکلا زیاد می بینیم).

آثار دیگر این کمبود وقت را در تغذیه شتاب زده و ناسالم، افسردگی ها و اضطراب های ناشی از انباشتگی کارهای عقب مانده، اختلالات عروقی و قلبی و بالاخره بی اعتنایی به پیش گیری و درمان و علامات مربوط به احتمال بیماری، می توان دید. این اشکالات هم بر بازده کاری وکیل تأثیر منفی دارد.

این تذکر را لازم می دانیم که هر چند آمار دقیقی در دست نداریم اما بر مبنای دیده ها و شنیده ها می توانیم ادعا کنیم میزان بیماری های عصبی و قلبی و عروقی در میان وکلای دادگستری به طور نسبی از سایر مشاغل بیشتر است. البته این ادعا در مورد وکلای آمریکا مستند به آمار است و اگر شرایط کاری آن ها را با وکلای ایران مقایسه کنیم ناچار به این نتیجه خواهیم رسید که به قیاس اولویت باید وکلای ما در وضعی بدتر و خطرناک تر از همکاران آمریکایی خود قرار داشته بشند. تعداد وکلایی که در دادگاه ها یا دفتر خود سکته کرده و مرده اند کم نیست.

۳- مشکلات مطالعه و یادگیری

این مشکل در مورد کسانی مصداق دارد که به لزوم مطالعه و یادگیری معتقد باشند. زیرا هستند کسانی که پس از دانش آموختگی از دانشکده حقوق و ورود به یکی از مشاغل ممکن، با کتاب وداع می کنند. اما کسانی که جزء گروه سوم وکلا (پیشگفته) هستند به دانستن بیشتر مطالب تازه احساس نیاز شدید دارند و در عین حال زمان کافی برای ارضاء این نیاز به دست نمی آورند.

در بهترین حالت این افراد فرصت مطالعه مطالب تخصصی و حرفه ای را – به هر ترتیب – ایجاد می کنند، اما مجالی برای خواندن و شنیدن و دیدن سایر چیزهای خواندنی و شنیدنی و دیدنی – رمان ها و شعرها و قطعات موسیقی و فیلم ها و نمایشنامه ها – ندارند. از آن جا که وکلا معمولاً از روشنفکران جامعه هستند – یا باید باشند– و از این رو در همه ابواب و مسائل مورد سوأل قرار می گیرند این اثر کمبود وقت می تواند آسیب جدی به وجهه وکیل و وکالت بزند.

۴- فاصله گرفتن از جامعه

این مشکل ناشی از کمبود وقت هم جنبه ای تناقض آمیز دارد. از یک سو وکالت شغلی است که لازمه اش تماس دائمی با مردم و شناخت دیدگاه ها و نیازها و دلمشغولی ها و ضعف ها و تعصبات و خلاصه همه جنبه های منفی و مثبت زندگی آن ها است و از سوی دیگر این تماس و شناخت مستلزم صرف وقت کافی است، چیزی که وکیل حرفه ای کم دارد.

این که وقتی طرف مشاوره یا موکل بالقوه یا بالفعل مطالباتش را مطرح می کند، در میان گفته هایش چیز یا چیزهایی باشد که وکیل، به لحاظ عدم تماس کافی با جامعه آن را نفهمد یا به میزان اهمیتش پی نبرد و بهای کافی به آن ندهد، اشکال و آسیب مهمی است که باعث گسستگی روابط مردمی وکیل می شود و این خود به موضع او به عنوان وکیل لطمه می زند و از تعداد موکلین و مقبولیت اجتماعیش می کاهد.

منبع: کتاب آسیب شناسی وکالت