فهرست
وکلاپرس ـ دوشنبه گذشته در اقدامی نادر و بدیع که از سوی قوه قضاییه صورت گرفت، امیرحسین مرادی و علی یونسی (دو متهم امنیتی) در کنار بازپرس و مسئولین این پرونده قضایی با چند تن از مسئولین دانشگاه صنعتی شریف و برخی تشکل های دانشجویی در این دانشگاه به گفت و گو نشسته اند.
به گزارش وکلاپرس، دوشنبه ۲۳ تیر ۹۹ در محل کاخ دادگستری و در دادسرای عمومی، بین جلسه‌ای بین تعدادی از استادان و نمایندگان تشکل‌های دانشگاه صنعتی شریف و یک نفر از بنیاد علمی نخبگان با مسئولین پرونده ۲ متهم امنیتی این دانشگاه، «امیرحسین مرادی» و «علی یونسی» برگزار شد.
اگرچه در این دیدار که متهمین امیرحسین مرادی و علی یونسی (که حدود ۳ ماه پیش به اتهام همکاری با گروه‌های ضدانقلاب بازداشت شده‌اند) نیز حضور داشتند، خبری از حضور وکلای این اشخاص نیست، اما دیدار برخی از دانشگاهیان با این دو متهم که تحت تدابیر شدید امنیتی هستند امری کم نظیر در سیستم قضایی ایران تلقی می شود.
در همین راستا دو روایت از این نشست و دیدار منتشر شده که ناقل یک روایت انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف بوده و نقل کننده روایت دوم انجمن اسلامی دانشجویان مستقل می باشد.
روایت اول : نخستین بار است که چنین جلسه‌ای برگزار می‌شود
حاضران این جلسه، نمایندگانی از انجمن اسلامی دانشجویان، انجمن اسلامی مستقل، جامعه اسلامی، بسیج و شورای صنفی دانشگاه بودند. هم‌چنین یکی از اعضای هیئت‌رئیسه (دکتر «فاطمی‌زاده»)، یک نفر از اعضای هیئت‌علمی دانشکدۀ فیزیک (دکتر «بهمن‌آبادی»)، یک نفر از اعضای هیئت‌علمی دانشکدۀ کامپیوتر (دکتر «جهانگیر») و یک نفر به‌نمایندگی از بنیاد ملی نخبگان حضور داشتند. در مقابل، سرپرست دادسرای امنیت (آقای «امین‌ناصری»)، بازپرس (آقای «جعفری») و کارشناس پرونده در این جلسه حضور داشتند. امیرحسین مرادی و علی یونسی نیز اندکی پس از شروع جلسه، به جمع اضافه شدند.
جلسه حوالی ساعت ۱۱:۳۰ آغاز شد و تا حوالی ساعت ۱۴ به طول انجامید.
ابتدا آقای امین‌ناصری از هدف تشکیل این جلسه گفتند و توضیحاتی پیرامون این پرونده ارائه کردند: «این جلسه به درخواست دانشگاه برگزار شده و در نتیجۀ نامه‌نگاری دانشگاه با قوۀ قضائیه بوده‌است. ابتدا لازم است توضیحاتی ارائه دهم. مرحلۀ اول رسیدگی در دادسرا، تحقیقات است که سرّی و محرمانه‌بودن در آن بسیار مهم است؛ خصوصاً در جرائم امنیتی. اما این جلسه برخلاف قاعده‌ای است که تاکنون بوده و نخستین بار است که چنین جلسه‌ای برگزار می‌شود و هدف آن روشن‌کردن افکار دانشگاه و دانشجویان است».
آقای امین‌ناصری در ادامه به توضیح اتهامات امیرحسین مرادی و علی یونسی پرداختند و مواردی را بیان کردند. پس از اتمام توضیحات ایشان، علی یونسی و امیرحسین مرادی به جلسه اضافه شدند.
حضور وکیل ؛ درخواست نماینده رییس دانشگاه صنعتی شریف
فاطمی‌زاده به‌نمایندگی از دانشگاه شروع به صحبت کرده و درخواست و مطالبات دانشگاه را بیان نمود:
«دانشگاه شریف در این پرونده سه خواسته اصلی دارد؛ ۱- این‌که خانواده‌های ایشان نیز بتوانند با فرزندان‌شان دیدار و ملاقات کنند. ۲- حق دست‌رسی به وکیل انتخابی داشته‌باشند. ۳- حداکثر عفو و بخشش برایشان اعمال شود. هم‌چنین امیدواریم بتوانیم در ترم آینده این دانشجویان را در کلاس‌های درس، حاضر ببینیم.»
آقای امین‌ناصری (سرپرست دادسرای امنیت) در پاسخ به دومین خواستۀ دانشگاه پاسخ دادند که:
«به‌استناد تبصرۀ مادۀ ۴۸ آیین دادرسی کیفری، متهمان به جرائم امنیتی، امکان استفاده از هر وکیلی را ندارند و فقط می‌توانند از لیست وکلای مخصوص و موردتأیید قوۀ قضائیه، یک وکیل انتخاب کنند. علی و امیرحسین، اکنون وکیل تسخیری دارند، اما می‌توانند شخصی از آن لیست را انتخاب کنند تا به‌جای وکیل تسخیری کنونی، وکالت‌شان را به عهده گیرد».
صحبت متهم علی یونسی
علی یونسی در این جلسه گفت:
«در حسن نیت دانشگاه و قوۀ قضائیه شکی نیست و از ایشان تشکر می‌کنم، اما ابتدا وقتی که موضوع شرکت در این جلسه با من مطرح شد، علاقه‌ای به حضور نداشتم. مدت‌هاست که درخواست دارم وکیل داشته‌باشم و به دادگاه بروم و دفاع کنم.
هم‌چنین درخواست داشتم به قید وثیقه آزاد شوم و هر تعهدی که لازم باشد می‌دهم. اگر برخی افراد فکر می‌کنند که جرائم من هیچ بوده، نه این‌گونه نیست. خطایی بوده، اما نه در حدی که گفته شده. خیلی نمی‌خواهم دربارۀ این مسئله صحبت کنم. تنها می‌خواهم که پرونده‌ام از وزارت خارج شده و به دادگاه بروم و آن‌جا دفاع کنم. در حال حاضر نیز نگران خانواده‌ام هستم که مبادا مشکلی برایشان ایجاد شود».
آقای امین‌ناصری در پاسخ گفتند: «قرار نیست خانواده‌ات تحت تعقیب قرار بگیرند و جای نگرانی نیست. برای وکیل هم می‌توانی وکیل تعیینی از لیست وکلای ماده ۴۸ داشته‌باشی».
این مقام قضایی در ادامه از علی خواست دربارۀ فیلم‌ها توضیح دهد، اما علی همان‌طور که گفته‌بود تمایلی به این کار نداشت. آقای امین‌ناصری مجدداً اصرار کردند که واکنش برخی از نمایندگان دانشجویی را به دنبال داشت. «امینی» (نمایندۀ انجمن اسلامی) گفت: «به نظر می‌رسد ایشان با اصرارهای شما تحت فشارند و درخواست دارم این روند متوقف شود. اتهاماتی مطرح شد و این دو نفر نیز دفاعیاتی دارند، اما صحت‌سنجی و قضاوت دربارۀ آن، تنها در صلاحیت دادگاه عادل است. ما نیز برای اعتراف‌گیری به اینجا نیامدیم. لطفاً اجازه دهید در بیان مطالب راحت باشند».
روایت دوم : پشیمانی و درخواست بخشش متهمین
از همان روزی که خبر بازداشت «امیرحسین مرادی» و «علی یونسی» منتشر شد، دانشگاه افتاد پیِ پیگیریِ پرونده. حاصلِ پیگیری‌ها خلاصه شد در یک نامه به رئیس قوه‌ی قضائیه و نتیجه‌ی آن نامه، ما را کشاند به جلسه‌ای با مسئولین دادستانیِ عمومی و انقلاب تهران. روزِ قبل، از معاونت فرهنگی تماس گرفتند و گفتند ساعت ۱۱، کاخ دادگستری باشید. ما هم راه‌افتادیم سمت میدان ارگ. این «ما» که می‌گویم یعنی نمایندگان انجمن اسلامی، جامعه اسلامی، انجمن اسلامی مستقل، شورای صنفی، بسیج دانشجویی و اساتید دانشگاه.
آقای امین‌ناصری معاون امنیتی دادستان، آقای جعفری بازپرس پرونده و یک کارشناس امنیتی منتظرمان هستند. اولِ جلسه و بعدِ تعارفاتِ مرسوم، ناصری درباره‌ی ابعاد پرونده‌ی امیرحسین مرادی و علی یونسی توضیحاتی می‌دهد و بعد خودشان را صدا می‌کند بیایند داخل. یونسی یک پیراهن زرشکی پوشیده و مرادی با یک بلوز سفید و آبی آمده. از این فاصله‌ی چندمتری جز این و البته گودیِ پای چشمِ هردویشان، چیز بیشتری نمی‌بینیم.
یکی از اساتید به نمایندگی از هیات‌رئیسه‌ی دانشگاه شروع می‌کند و درخواست‌های روشنی دارد: حق انتخاب وکیل، اجازه ملاقات با خانواده‌ها و حداکثرِ بخشش و رافت اسلامی در قبال این دو دانشجو. بعدِ این صحبت‌ها، فیلم اتهاماتِ مرادی و یونسی را پخش می‌کنند.
پخش فیلم دوربین های مدار بسته از جرایم دو متهم
انجمن اسلامی دانشجویان مستقل در این باره آورده است: تصاویرِ دوربین‌های مداربسته‌ی ادارات و اماکنی که ادعا می‌شود یونسی و مرادی با بمب دست‌ساز به آن‌ها حمله کرده و البته منافقین این ترقه‌بازی را با افتخار در رسانه‌هایشان منتشر کرده‌اند! دلم به حالِ پیرمردهای آلبانی‌نشین می‌سوزد.
فیلم که تمام می‌شود، بچه‌ها شروع می‌کنند به حرف زدن. کمی استرس دارند و انگار با جمع راحت نیستند. هنوز یخِ جلسه آب نشده. یونسی می‌گوید بخشی از اتهامات را پذیرفته و در این بمب‌گذاری‌ها مقصر بوده. بعد هم گریزی به اظهارنظرهای خواهر و برادرش در فضای مجازی می‌زند و صراحتاً می‌گوید اگرچه در حسن نیت خانواده‌اش شک ندارد، اما هیچ مسئولیتی در قبال حرف‌های آن‌ها ندارد و پاسخگوی ادعاهای اعضای خانواده‌اش نیست.
از اینجا به بعد، امین‌ناصری وارد سوال و جواب با بچه‌ها می‌شود و فضای جلسه را سنگین می‌کند. یکی دونفر از بچه‌ها، محترمانه از آقای معاون دادستان می‌خواهند اجازه دهد بچه‌ها اگر تمایل داشتند حرف بزنند تا تحت فشار و معذوریت قرار نگیرند.
یونسی ادامه می‌دهد و از نقش خودش در عملیات‌های خرابکارانه می‌گوید. ادعا می‌کند خانواده‌اش تحت فشار هستند. می‌گوید خواهر و برادرش نمی‌توانند به ایران برگردند. یونسی همانجا فی‌المجلس از امین‌ناصری پاسخ می‌شنود که ما هیچ کاری با خانواده‌ات نداریم و خواهر و برادرت اگر می‌خواهند برگردند، برگردند.
امیرحسین مرادی کمتر از یونسی حرف می‌زند و به نظر می‌رسد بیشتر از او کلافه و خسته است. او هم اتهامات را پذیرفته اما معتقد است این کارها نتیجه‌ی قرار گرفتنش در «یک روند» بوده. می‌دانم کلیشه‌ای می‌شود اما اینجا دقیقاً جایی است که باید نوشت پشیمانی توی چشم‌هایشان موج می‌زند. هم امیرحسین، هم علی.
خواسته های تشکل های دانشجویی
بعد از صحبت اولیه‌ی بچه‌ها، نوبتِ ماست. به ترتیب حروف الفبا اول نوبت نماینده‌ی انجمن اسلامی است، بعد انجمن مستقل، بعد هم نمایندگان بسیج و جامعه و شورای صنفی. درخواست‌های روشنی از قوه قضائیه داریم:
· امکان دیدار متهمین با خانواده‌ها
· امکان انتخاب وکیل برای متهیمن
· حداکثر رافت اسلامی در مواجهه با این پرونده
· در صورت امکان، آزادی بچه‌ها تا زمان دادگاه به قید وثیقه
· طی شدن مراحل منطقی و قانونی در بررسی پرونده
· اسیر نشدن در دام جوسازی‌ها و مظلوم‌نمایی‌ها
· عمل به وعده‌هایی که به خانواده‌ی متهمین داده شده است
بازپرس جعفری از اینجا وارد بحث می‌شود و درباره‌ی مطالبات ما در خصوص امیرحسین مرادی و علی یونسی نکاتی دارد. نگرانی‌اش از ملاقات یکی از متهمین با خانواده‌اش، نگرانی عجیبی نیست. دستگاه امنیتی نمی‌تواند به این خانواده اعتماد کند. جعفری می‌گوید حرف‌هایی که به خانواده‌ی یکی از متهمین می‌زده را چندساعت بعد در شبکه‌های ماهواره‌ای رصد می‌کرده و چنین چیزی برای دستگاه قضایی یک معنای واضح دارد: آن‌ها قابل اعتماد نیستند. البته برای بچه‌ها امکان تماس تلفنیِ هفتگی با خانواده‌هایشان فراهم است، اگرچه گاهی روند تماس‌ها قطع می‌شود و این، بچه‌ها را عصبی کرده.
درباره‌ی وکیل هم، بازپرس جعفری به تبصره۱ ماده ۴۸ آیین دادرسی کیفری اشاره می‌کند و می‌گوید بر اساس این قانون، وکیلِ امیرحسین و علی باید از فهرست مورد تایید قوه قضائیه انتخاب شود و تا وقتی قانون همین است، راه دیگری ندارند.
ادامه‌ی جلسه به گپ‌وگفتِ ما و علی و امیرحسین می‌گذرد. بچه‌ها درخواست‌هایشان را می‌گویند. یونسی تاکید می‌کند حاضر است تعهد بدهد و اگر دوباره دستگیر شد، درجا حکم اعدام را بپذیرد! علی می‌گوید خانواده به حضورش نیاز دارد و باید کنار پدرومادرش باشد و اگر امکانش هست، او را ببخشند. مرادی هم می‌گوید با بازپرس پرونده همکاری کامل داشته و درخواست بخشش دارد.
روی بچه‌ها باز شده و انگار ترسِ اولِ جلسه‌شان ریخته. یکی دوجا با بازپرس جعفری کل‌کل می‌کنند و با او وارد بحث می‌شوند. چندباری هم لبخند را روی صورتشان می‌بینیم که کنارِ بغضی که توی صدای هردویشان هست، فضای جلسه را یک جوری می‌کند. یک جوری که خیلی قابل توصیف نیست. فرض کن معجونی از نگرانی و امیدواری. یک حالتی که خوشایند نیست اما بعید می‌دانی آخرش خوشایند نباشد. تهِ تهِ حرف‌های علی و امیرحسین دو کلمه است: پشیمانیم، ببخشید.
منبع: انجمن اسلامی دانشجویان و انجمن اسلامی دانشجویان مستقل
بیشتر بخوانید:
