بیانیه پنج نفر از اعضای هیأت مدیره کانون وکلای دادگستری مرکز در اعتراض به رفتارهای اکثریت فعلی هیأت مدیره

بیانیه پنج نفر از اعضای هیأت مدیره کانون وکلای دادگستری مرکز در اعتراض به رفتارهای اکثریت فعلی هیأت مدیره

به ‌نام خدا

وکلای ارجمند و کارآموزان گرامی کانون وکلای دادگستری مرکز

با سلام و احترام

از آن‌چه در این روزها بر این کهن نهاد مدنی و خانه دوم ما می‌گذرد آگاه می‌باشید و آنچه امروز و از باب وظیفه به اطلاع همکاران محترم می رسانیم انعکاس وضعیت فاجعه بار کانون وکلای دادگستری مرکز است. هیچ وکیل دغدغه‌مندی نمی‌تواند از وضعیت کنونی آزرده‌خاطر نباشد و حال بدانیم نهادی که مداومت آن تاکنون مرهون تلاش‌ها، گذشت‌ها و فداکاری‌های بسیاری از گذشتگان بوده‌است متاسفانه اینک چنان دچار دسیسه‌ها، خودبینی‌ها، خودخواهی‌ها، قدرت‌طلبی‌ها و تقسیم غنائم شده که در صورت ادامه وضع، تا اضمحلال آن از درون دیری نخواهد پایید.

پیش‌از این، مدیران کانون از هر گروه و جناح و ائتلاف به‌عنوان نماد عزت و شرافت وکلا با روش‌ها و شیوه‌های متفاوت همواره همت خود را به مصالح کانون و حفظ استقلال وکیل دادگستری معطوف می ساختند اما اینک اعتنایی به کانون و اعضا و مصالح آن نمی‌شود  و آن‌چه با نادیده انگاشتن اصول وجهه همت قرار گرفته، تلاش‌های غیراخلاقی به‌منظور کسب عنوان و جایگاه است. تقسیم غنائم در حدی از اولویت قرار گرفته است که بیشتر اوقات جلسات پنهانیِ خارج از هیأت‌مدیره مصروف یافتن راهکارهای نادرست کسب قدرت و نحوه تقسیم سمت‌ها می شود. در این پانزده ماه تقریبی صدای اقلیت شنیده نشد و در حالی که هر روز قانون و مصوبه ای علیه نهاد وکالت وضع می گردد، آقایان دغدغه سمت و تمایل به جناح گرایی عجیب و غریب دارند و ظاهرا امیدی به پایان این اوضاع نیست.

همکاران ارجمند!

دیدگاه ابزاری نسبت‌به جایگاهی که به‌صورت امانت به اعضای هیأت‌ مدیره سپرده شده، کانون را به مسیری خطرناک هدایت نموده و آن را جولانگاه سهم خواهی و گرفتار اشتهای سیری‌ناپذیر بر تصدی مقام و منصب کرده‌است. در این وضعیت که شایستگان به نحو سازمان یافته ای از سوی این عده طرد و برخی اشخاص ناکاربلد و بعضا محل تامل جدی، به زعم خود برخی سمت‌های هیأت‌رئیسه و ارکان را فتح کرده‌اند نه‌تنها هیچ‌گونه احساس عذاب وجدان و شرم‌ساری در برابر مطالبات و اعتراضات جامعه حقوقی دیده نمی شود بلکه احساس پیروزی تا بدان حد است که برخی منتقدان صنفی را تلویحاً تهدید می‌کنند و این هیأت رییسه به صورت آشکار با مدیریت نیابتی، گویی همان مشکلات هیأت رییسه سال اول را به شکل بدتر استمرار می بخشد.

انتخابات سال دوم هیأت‌رئیسه، نمونه ای از اوضاع ما در اداره صنف است. درحالی‌که انتخابات به‌درستی برگزار و نتایج آن با استقبال صنف مواجه گشته بود و برخی از اعضای هیأت رئیسه منتخب از میان دارندگان بالاترین تعداد آرا در انتخابات مجمع عمومی انتخاب شده بودند، ایرادهای واهی به آن را دستاویزی قرار داده‌اند تا از طریق تعطیل کردن جلسات هیأت‌مدیره طی مدت زمانی نزدیک به دو ماه، مقدمات تقسیم مناصب کانون را بین خود و نزدیکان فراهم کنند. نیک می‌دانستند همچون مادری که به بهای نفی فرزند از خود، جان او را از خطر دوپاره شدن نجات می دهد به‌جهت جلوگیری از آسیب بیشتر به کانون، راضی به تجدید انتخابات هیأت‌رئیسه خواهیم شد. البته بدعهدی، کژرفتاری و صحنه‌گردانی آن عضوی که به زعم خود بهترین سهم را در تقسیم مناصب به دست آورده است بر اهالی صنف پوشیده نیست. اینک همه چیز در خصوص آن ماجرا بخوبی آشکار شده‌است و همه آن معترضین، در تقسیم مناصب دارای سمتی شده‌اند.

اما نگرانی امروز ما اینها نیست. آنچه ما را نگران می سازد تصفیه، تسویه و کشاندن کانون مادر به قهقراست. پس از تجدید انتخابات، امید می‌رفت که تقسیم مناصب پایان پذیرد لیکن مشخص شد تقسیم مناصب محدود به تصاحب سمت‌ها صرفاً ازسوی مدعیان اعتراض به انتخابات هیأت‌رئیسه نیست و همچنان دستور جلسات هیأت مدیره حاکی از وجود توافقات قبلیِ اکثریت فعلی هیأت مدیره برگماردن نزدیکان در ادارات و عضویت کمیسیون‌های کانون تحت عنوان تکمیل اعضا، و گسستن کانون از اساس است. حال آن‌که مشکلات پرشمار جامعه وکالت فاقد اولویت در دستور جلساتِ تعیینی هستند. اگر چه همواره عبارات حاوی کلمه «کارآموزان» نیز در کنار سایر دستورها قرار می گیرد تا احساس دغدغه مندی به مخاطب منتقل شود، ولی دریغ از ذره ای دلسوزی و عملگرایی.

روند موجود منجر به حذف شایستگان و تهی کردن نهاد صنفی از اشخاص توانمند و دارای تجربه و گماردن افراد داخل در حلقه دوستان با انگیزه‌های انتخاباتی دوره‌ی بعدی شد. نمونه آن، ماجرای مدیریت داخلی کانون می باشد؛ در اقدامی که دهن کجی آشکار به صنف می باشد، شخصی که هفته ها به صورت عامدانه و غیرمسئولانه از تحویل اتاق مدیریت داخلی کانون به مدیر داخلی پس از خود خودداری نمود، مجددا به آن سمت منصوب شد و جای شخصی را گرفت که انتصابش به عنوان مدیر داخلی با استقبال کم نظیر بدنه صنف مواجه شد و توانمندی وی زبانزد عام و خاص می باشد. همکاران شریف! خطر جدی، به استهزا کشیدن کانون مرکز در عرصه نهاد مدنی و احتمال سقوط کامل آن است و اگر به همین روال در هیأت مدیره و به عنوان تزیین آن بمانیم و سکوت کنیم خیانت آشکار به گذشتگان و آیندگان است.

نگارندگان که در میان آنان دارندگان بیشترین تعداد آرا  وکلا قرار دارند بار مسئولیت سنگین آراء رأی‌دهندگان در انتخابات را بر دوش خود احساس می کنند و تاکنون تلاش‌های آنان به‌عنوان اقلیت هیأت‌مدیره در راستای اصلاح امور بی‌نتیجه مانده است، لذا به جهت نادیده انگاشتن اصول و مصالح کانون توسط اکثریت، سکوت و انفعال را شایسته نمی دانند. بدیهی است اصل پایبندی به مصالح جامعه وکالت با عطش رسیدن به منصب و جایگاه سازگار نیست. کار به جایی رسیده است که مقررات را کاملاً نادیده انگاشته و بدون حد نصاب هم مصوبه ی انتخاب و نصب می گذرانند.

بر این اساس، نگارندگان ناچار شدند ضمن اعتراض کلامی و عملی نسبت‌به رویکرد قدرت‌طلبانه‌ و تمامیت خواهانه‌ی کنونی در مقام تبیین وضعیت موجود برآیند تا وظیفه اطلاع‌رسانی خود را به موکلان به انجام رسانند و با تأکید بر این‌که خواهان هیچ‌گونه سمت و منصبی نیستند نسبت به آثار این رویه نادرست هشدار می دهند. بدیهی است بر خود فرض می دانیم تمامی روش های قانونی و مدنی موجود را در راستای حفظ مصالح جامعه وکالت به کار گیریم. به تصمیم سازان و تصمیم گیران هیأت مدیره تأکید می کنیم با عدول از تصمیمات غیرقانونی و غیر اصولی، دست برداشتن از تهدید فعالان صنفی، و بازگرداندن مدیرداخلی شریف، و گام برداشتن در راستای حفظ استقلال کانون وکلا و روالی که پیشینیان به میراث گذاشته اند، به مسیر خطرناک فعلی برای حفظ کانون و اعتبار باقی مانده خود پایان دهید. امروز به این نتیجه رسیده ایم که گذشتن از سمت کافی نبوده و لازم است با اقدام شفافتر و بیان صریحتر حقایق، از شرف خود دفاع کنیم و حدأقل شریک این قافله نباشیم.

حسین طالع، سهیل نظری، علی یاراحمدی، فرشاد فارسانی و امین پاشاامیری