پناهندگی و حمایت تبعی (Subsidiary Protection) در اتحادیه اروپا
وکلاپرس- وضعیت «پناهندگی» و «حمایت تبعی»۱ (Subsidiary Protection) دو نوع حمایت بین المللی هستند که ممکن است از سوی یک کشور ثالث به پناهجویان واجد شرایط تعلق بگیرد.
تشخیص اینکه پناهجو مشمول کدام یک از این دو وضعیت است بر عهده مقامان مسوول کشور پذیرنده است و پناهجو اختیار انتخاب بین «پناهندگی» یا «حمایت تبعی» را ندارد.
چارچوب «حمایت تبعی» طی یک پروتکل غیر الزام آور اروپایی تدوین شده است که هر کشور عضو اتحادیه اروپا می تواند بر اساس قوانین داخلی خود مقررات مربوط به «حمایت تبعی» را تعیین کند.
با این حال شرایط فرد پناهجو در هر حال برای پذیرفته شدن به عنوان پناهنده باید با شرایط اعلام شده در کنوانسیون مربوط به وضعیت پناهندگان سازمان ملل متحد (کنوانسیون ۱۹۵۱ ژنو)۲ انطباق داشته باشد.
عنصر مهم برای شناسایی فرد پناهجو به عنوان یک پناهنده این است که با رد دخواست پناهندگی و بازگرداندن اجباری او به کشورش، زندگی و آزادی او در خطر قرار بگیرد.
نهاد «حمایت تبعی» که از آن با عنوان «حمایت بشردوستانه» هم یاد می شود، مشمول افرادی می شود که شرایط لازم برای شناسایی و پذیرش به عنوان پناهنده را ندارند و در مقایسه با پناهندگی از جایگاه حقوقی پایین تری برخوردار است.
پناهجویانی که می خواهند از «حمایت تبعی» بهره مند شوند عمدتا باید بتوانند به مقامات کشور پذیرنده قابت کنند که در صورت بازگشت به کشورشان با خطرات جدی مواجه می شوند، البته آن ها بر اساس معیار سختگیرانه پناهندگی مجبور نیستند که یک دلیل خاص مانند ویژگی نژادی یا مذهبی یا سیاسی برای مواجه شدن با این خطرات ارائه کنند.
یک تفاوت اساسی میان «پناهندگی» و «حمایت تبعی» درباره امکان پیوستن اعضای خانواده فرد پناهجو به اوست.
در برخی کشورهای اروپایی مانند یونان، قبرس و مالتا پناهجویانی که «حمایت تبعی» دارند، به طور کامل از حق پیوستن اعضای خانواده محروم هستند.
ولی در برخی دیگر از کشورهای عضو اتحادیه اروپا مانند آلمان، سوئد و مجارستان پناهجویان در وضعیت «حمایت تبعی» می توانند با برآورده کردن پیش شرط هایی مانند درآمد کافی، بیمه سلامت و محل سکونت، درخواست پیوستن خانواده شان را داشته باشند.
۱. Subsidiary Protection «حمایت موقت» هم ترجمه شده است.
۲. The “Convention Relating to the Status of Refugees” also known as the “1951 Refugee Convention” or the “Geneva Convention of 28 July 1951”
