فهرست
وکلاپرس- چالش‌های کانون وکلا پس از پیروزی انقلاب اسلامی با صدور دستور پاکسازی کانون وکلا، بازداشت عبدالحمید اردلان، تخلیه دفتر کانون در کاخ دادگستری و سپس ممنوعیت فعالیتش در سال ۱۳۶۰ آغاز شد.
به گزارش وکلاپرس، شنبه دهم بهمن ۱۳۶۰ وکیل عبدالحمید اردلان رییس وقت کانون وکلای مرکز بازداشت شد. به همین بهانه نگاهی کرده‌ایم به مدیریت کانون وکلای دادگستری در آن روزها و حواشی تلخ نهاد مستقل وکالت در آن روزها.
برگزاری انتخابات نوزدهمین دوره هیأت مدیره کانون وکلای مرکز در سال ۵۷
با وجود وقوع انقلاب اسلامی و تشکیل حکومت جمهوری اسلامی ایران و بهم ریختگی اوضاع اداری در روزهای آغازین انقلاب انتخابات دوره نوزدهم کانون وکلای دادگستری درتاریخ۱۳۵۷/۳/۲۰ انجام شد و اعضای اصلی و علی البدل هیات مدیره به شرح زیر انتخاب شدند.
اعضای اصلی:
۱) محمدرضاجلالی نائینی
۲) اسماعیل زاهد
۳) عبدالحمید اردلان
۴) دکتر عبدالکریم انواری
۵) حسن نزیه
۶) محسن پزشکپور
۷) محمدتقی دامغانی
۸) مسعود اعتصام
۹) ولی اله شهاب فردوسی
۱۰) صادق وزیری
۱۱) معینی عراقی
۱۲) هدایت اله متین دفتری
اعضای علی البدل:
۱۳) آقای محمدرضا فیض مهدوی
۱۴) آقای علی شاهنده
۱۵) آقای رضوی
۱۶) آقای جهانگیر امیرحسینی
۱۷) آقای علی هاشمیان
۱۸) آقای ابوالفضل ساغر یغمایی
اعضای هیأت رییسه کانون وکلای مرکز در دوره نوزدهم
سپس در اولین جلسه هیات مدیره در تاریخ ۱۳۵۷/۴/۲۰ اعضای هیات رئیسه به شرح زیر انتخاب شدند:
اعضای هیات رئیسه :
۱) حسن نزیه: ریاست کانون
۲) عبدالکریم انواری: نایب رئیس
۳) هدایت اله متین دفتری: نایب رئیس
۴) صادق وزیری: بازرس
۵) محمد تقی دامغانی: بازرس
۶) معینی عراقی: منشی
ریاست عبدالحمید اردلان در نوزدهمین دوره
مهم‌ترین سخنان نزیه که باعث ایجاد تنش میان او و آیت‌الله سیدمحمد حسین بهشتی شد، چنین بود: «اگر ما فکر کنیم تمام مسائل سیاسی و اقتصادی و قضایی را می‌توانیم در قالب اسلامی بسازیم، آیات عظام هم می‌دانند این امر در شرایط حاضر نه مقدور است، نه ممکن و نه مفید…»
چندی بعد، دادگاه انقلاب به خاطر سخنان نزیه در کنگره وکلای دادگستری و اهانتش به اسلام و احکام اسلامی وی را به دادگاه فراخواند و از سوی آیت‌الله علی قدوسی دادستان کل انقلاب متهم به حیف و میل بیت‌المال هم شد و لقب ضدانقلاب گرفت.
در نهایت، وکیل حسن نزیه مجبور به ترک ایران شد و به همین علت در فروردین ۵۹ نیز نزیه به دلیل شرکت نکردن در جلسات هیأت مدیره کانون وکلا به مدت بیش از سه ماه، از ریاست این هیأت برکنار شد.
به گزارش برخی از پژوهشگران تاریخ کانون وکلا، در تاریخ ۱/۲۸/ ۱۳۵۹ پس از رای گیری هیأت مدیره این نهاد، عبدالحمید اردلان با کسب ۸ رای موافق تصدی کانون وکلای مرکز را به عهده گرفت. البته خود عبدالحمید اردلان در رای گیری مذکور شرکت نکرده است.
بیشتر بخوانید:
بر اساس گزارش‌های موجود، در دی‌ماه همان سال دفتر جدید کانون وکلا به دستور دادگاه انقلاب بسته شد و عبدالحمید اردلان(رییس کانون وکلای مرکز)، دکتر محمّد تقی دامغانی(بازرس کانون وکلای مرکز) و جهانگیر امیرحسینی(عضو عادی هیأت مدیره کانون وکلای مرکز) و بتول کیهانی(مدیر داخلی کانون وکلای مرکز) دستگیر و هرکدام به شش سال حبس محکوم شدند.
دفاع از استقلال کانون وکلا و شش سال حبس
عبدالحمید اردلان با پایداری بر مواضع خود تا سال ۶۶ متحمل حبس شد و در زندان ماند. حبس رییس کانون وکلای مرکز تا چند صباحی قبل از درگذشتش در تاریخ ۱۳۶۶/۷/۲۸ ادامه یافت.
از ۱۰ بهمن ۱۳۶۰، کانون وکلای مرکز تا ۱۶ اردیبهشت ۱۳۶۳ عملا در حالت نیمه تعطیل بود. به ادعای برخی پروانه‌ی وکالت ۱۴۰ تن از وکلای دادگستری در سال ۱۳۶۲ ابطال شد و علیه ۳۰۰ وکیل دیگر نیز طی سال‌های ۱۳۶۲-۱۳۶۴ «اقدام انضباطی» صورت گرفت.
بیشتر بخوانید:
در میان خبرهای موجود از حوادث آن روز، از افرادی همچون هدایت‌الله متین‌دفتری، حسن نزیه، صارم‌الدین صادق‌وزیری، عبدالحمید اردلان، داریوش فروهر، پرویز اوصیا، عبدالکریم لاهیجی، محمدتقی دامغانی، هادی اسماعیل‌زاده، عبدالکریم انواری، علی شاهنده، اسماعیل زاهد، محمدرضا جلالی‌نائینی، خلیل آذر یاد می‌شود که پروانه وکالت‌شان در آن روزها ابطال شده است.
انتخاب سرپرست برای کانون وکلا توسط قوه قضاییه
ضرورت وجود کانون وکلا و تنظیم امور وکلای دادگستری، حاکمیت را بر آن داشت تا نماینده‌ای را برای سرپرستی کانون وکلا منصوب کند. با ممانعت از برگزاری انتخابات کانون وکلا، در روز ۱۷ اردیبهشت ۱۳۶۳ گودرز افتخار جهرمی با قائم مقامی وکیل داود فاطمی ابهری به ریاست کانون وکلا از سوی قوه قضاییه منصوب شد.
دوره سرپرستی دکتر گودرز افتخار جهرمی تا ۲۱بهمن ۱۳۷۶ بر کانون وکلا به طول انجامید و تعویق انتخابات کانون ۱۸ سال ادامه داشت.
ناخواسته در پی این همه ایستادگی های یک وکیل دادگستری و علم حق طلبیها و بعد از این همه رنجها به دیار باقی شتافتن آدمی را به یاد شعر رودکی این شاعر بزرگ میاندازد که ((از شمار دو چشم یک تن کم **** وز شمار خرد هزاران بیش ))