برادر دکتر محسن برهانی: از هیچ شخص و هیچ گروهی توقعی نداریم

برای نوشتن از امروزِ دکتر محسن باید به روزهای تلخ ۴۰۱ برگردیم. روزهایی که همگان، صحنه‌های دلخراشی از جمله قانون شکنی‌های عده‌ای از مجریانِ قانون را می‌دیدند اما کمتر صدای منتقدانه‌ای در مقابل آن می‌شنیدند.

در آن فضا بود که ناگاه فریادی مستند بر فقه و قانون برخاست و دو نتیجه عمده به ارمغان آورد:

اولا، با تبیین اشکالات موجود در برخوردهای انجام شده و برخی احکامِ صادره، از حقوق شهروندان دفاع نمود (طوری که به اذعان بسیاری از قضات محترم، باعث شد در بسیاری از احکام، تجدید نظر شود) و ثانیا، اجازه نداد آن رفتار به حساب فقه و حتی قانونِ موجود و یا کلیت دستگاه قضا گذاشته شود. دفاعی را که او، در آن روزهای دین‌گریزی، از فقه نمود، از هیچ متصدی این امر سراغ ندارم. این جمله ایشان، که نشان از دغدغه او دارد، هرگز فراموش نخواهد شد: “هزینه‌ش رو جعفر بن محمد بده؟!”.

هیچگاه روزهای آغازین آن دوران را از یاد نخواهم برد. ساعت‌ها بحث می‌کردیم و ادله مختلف را بررسی می‌نمودیم تا مبادا در تشخیص تکلیف، اشتباهی رخ داده باشد و حتی گاهی برادرانه ایشان را از عواقب این اقدام بیم می‌دادم.

هزاران بار خدا را شکر که پس از آن بحث‌ها، بار دیگر دکتر محسن را همان برادری دیدم که سال‌هاست شناخته‌ام؛ شخصیتی که تنها دغدغه‌اش، انجام وظیفه است. وظیفه‌ای که آن روز و پس از سال‌ها تحصیل و تدریس و تحقیق، از تسلطش بر فقه و قانون ناشی می‌شد. شخصیتی که همچون گذشته به آنچه آموخته بود ایمان داشت و به جای عواقب و رنج‌های زودگذر دنیوی از عقوبت الهی می‌ترسید و تکرار می‌نمود: إِذَا ظَهَرَتِ البِدَعُ فِی أُمَّتِی فَلیُظهِرِ العَالِمُ عِلمَهُ فَمَن لَم یَفعَل فَعَلَیه لَعنَهُ الله.

و چنان راسخ بود که برایش فرق نمی‌کرد زمانی که از فقه و قانون می‌گوید، گروهی او را برانداز بنامند و یا آنگاه که مردم را به مشارکت در انتخابات دعوت می‌نماید، گروه دیگر سوپاپ اطمینانش بخوانند. آری، او اقدامی را که در کاهش رنج مردم مؤثر می‌داند، عمل می‌نماید.

عرض پایانی: خانواده برهانی هرچند از دوری دکتر محسن و آنچه بر ایشان می‌گذرد رنج می‌برد، با این حال در کمال ادب و احترام و ضمن قدردانی از بزرگوارانی که قدمی در التیام این درد برداشته‌اند، به عرض می‌رساند که چون یقین داریم آنچه او انجام داده، تنها عمل به وظیفه خود با هدف کسب رضایت الهی بوده است، لذا جای ذره‌ای توقع از هیچ شخص بزرگوار و هیچ گروه محترمی باقی نمی‌ماند و هر چه از لطف و عنایت شامل حال می‌گردد، فراتر از انتظار است.

و الحمدلله علی کل حال