ماده ۱۸۰- هر شخص حقیقی ایرانی که با ارائه گواهی نمایندگی‌های مالی یا سیاسی دولت جمهوری اسلامی ایران در خارج ثابت کند که از درآمد یک سال مالیاتی خود در یکی از کشورهای خارج به‌عنوان مقیم مالیات پرداخته است از لحاظ مالیاتی در آن سال مقیم خارج از کشور شناخته خواهد شد مگر در یکی از موارد زیر:
۱- در سال مالیاتی مزبور در ایران دارای شغلی بوده باشد.
۲- در سال مالیاتی مزبور لااقل شش ماه متوالیاً یا متناوباً در ایران سکونت داشته باشد.
۳- توقف در خارج از کشور به‌منظور انجام مأموریت یا معالجه یا امثال آن بوده باشد.
تبصره- اشخاص حقیقی یا حقوقی ایرانی مقیم ایران در صورتی که درآمدی از خارج کشور تحصیل نموده و مالیات آن را به دولت محل تحصیل درآمد پرداخته باشند و درآمد مذکور را در اظهارنامه یا ترازنامه و حساب سود و زیان خود حسب مورد طبق مقررات این قانون اعلام نمایند مالیات پرداختی آن‌ها در خارج از کشور و یا آن مقدار مالیاتی که به درآمد تحصیل شده در خارج کشور با تناسب به کل درآمد مشمول مالیات آنان تعلق می‌گیرد هرکدام کمتر باشد از مالیات بر درآمد آن‌ها قابل کسر خواهد بود.
مقررات مرتبط:
سایر مواد:
ماده ۲۳۱ قانون مالیات‌های مستقیم مصوب ۱۳۶۶
ماده ۲۳۲ قانون مالیات‌های مستقیم مصوب ۱۳۶۶
ماده ۲۳۷ قانون مالیات‌های مستقیم مصوب ۱۳۶۶
ماده ۲۳۸ قانون مالیات‌های مستقیم مصوب ۱۳۶۶
ماده ۲۳۹ قانون مالیات‌های مستقیم مصوب ۱۳۶۶
ماده ۲۴۰ قانون مالیات‌های مستقیم مصوب ۱۳۶۶
ماده ۲۳۵ قانون مالیات‌های مستقیم مصوب ۱۳۶۶
ماده ۲۴۲ قانون مالیات‌های مستقیم مصوب ۱۳۶۶
ماده ۲۴۳ قانون مالیات‌های مستقیم مصوب ۱۳۶۶
ماده ۲۴۴ قانون مالیات‌های مستقیم مصوب ۱۳۶۶