ماده ۱۸۰- هر شخص حقیقی ایرانی که با ارائه گواهی نمایندگی‌های مالی یا سیاسی دولت جمهوری اسلامی ایران در خارج ثابت کند که از درآمد یک سال مالیاتی خود در یکی از کشورهای خارج به‌عنوان مقیم مالیات پرداخته است از لحاظ مالیاتی در آن سال مقیم خارج از کشور شناخته خواهد شد مگر در یکی از موارد زیر:
۱- در سال مالیاتی مزبور در ایران دارای شغلی بوده باشد.
۲- در سال مالیاتی مزبور لااقل شش ماه متوالیاً یا متناوباً در ایران سکونت داشته باشد.
۳- توقف در خارج از کشور به‌منظور انجام مأموریت یا معالجه یا امثال آن بوده باشد.
تبصره- اشخاص حقیقی یا حقوقی ایرانی مقیم ایران در صورتی که درآمدی از خارج کشور تحصیل نموده و مالیات آن را به دولت محل تحصیل درآمد پرداخته باشند و درآمد مذکور را در اظهارنامه یا ترازنامه و حساب سود و زیان خود حسب مورد طبق مقررات این قانون اعلام نمایند مالیات پرداختی آن‌ها در خارج از کشور و یا آن مقدار مالیاتی که به درآمد تحصیل شده در خارج کشور با تناسب به کل درآمد مشمول مالیات آنان تعلق می‌گیرد هرکدام کمتر باشد از مالیات بر درآمد آن‌ها قابل کسر خواهد بود.
مقررات مرتبط:
سایر مواد:
ماده ۲۱۶ قانون مالیات‌های مستقیم مصوب ۱۳۶۶
ماده ۲۱۷ قانون مالیات‌های مستقیم مصوب ۱۳۶۶
ماده ۲۱۸ قانون مالیات‌های مستقیم مصوب ۱۳۶۶
ماده ۲۱۹ قانون مالیات‌های مستقیم مصوب ۱۳۶۶
ماده ۲۲۰ قانون مالیات‌های مستقیم مصوب ۱۳۶۶
ماده ۲۲۶ قانون مالیات‌های مستقیم مصوب ۱۳۶۶
ماده ۲۲۷ قانون مالیات‌های مستقیم مصوب ۱۳۶۶
ماده ۲۲۸ قانون مالیات‌های مستقیم مصوب ۱۳۶۶
ماده ۲۲۹ قانون مالیات‌های مستقیم مصوب ۱۳۶۶
ماده ۲۳۰ قانون مالیات‌های مستقیم مصوب ۱۳۶۶