ماده ۷- به اشخاص ذیل اجازه شغل وکالت داده نمی‌شود:
۱- اتباع خارجه.
۲- [به‌موجب قوانین و احکام نامعتبر در حوزه شوراها و شهرداری‌ها مصوب ۱۴۰۰/۱۱/۱۰ نسخ صریح شده است.]
۳- کسانی که سن آن‌ها کمتر از ۲۵ سال است.
۴- محکومین به انفصال ابد از خدمات دولتی.
۵- اشخاصی که مرتکب اعمالی شوند که منافی با شئون وکالت است.
۶- اشخاص مشهور به فساد اخلاق و تجاهر به استعمال مسکر و افیون و اعمال منافی عفت.
۷- اشخاصی که تحت ولایت یا قیمومت هستند.
۸- محکومین به جنایت مطلقاً و محکومین به جنحه که به‌موجب قانون مستلزم محرومیت از حقوق اجتماعی یا از شغل وکالت باشد و یا اینکه محکمه محرومیت مزبور را در حکم خود قید کرده باشد.
۹- کسانی که به اتهام ارتکاب جنایت یا جنحه که به‌موجب قانون مستلزم محرومیت از حقوق اجتماعی است تحت محاکمه هستند.
۱۰- اشخاصی که به امر وزیر عدلیه طبق ماده ۴۷ این قانون از شغل وکالت معلق هستند.
۱۱- اشخاصی که طبق حکم محکمه از وکالت محروم شده‌اند.
۱۲- وکلا که وجه پروانه وکالت را در موعد مقرر نپردازند.
۱۳- وکلایی که در ظرف مدتی که وزارت عدلیه برای اجرای ماده ۱ این قانون در هر حوزه قضائی تعیین می‌نماید درخواست پروانه وکالت ننمایند.
پانوشت:
[۱]: متن سابق بند ۲ ماده ۷: «قضات و مستخدمین دولتی و بلدی و مملکتی در حین اشتغال به خدمت به استثناء استادان دانشکده حقوق که اشتغال به تدریس یکی از شعب حقوقی دارند در صورت اجازه وزارت معارف.»
سایر مواد: