وکلاپرس ـ در حالیکه در سطح مدیریتی کانون های محترم وکلا بحث «کی بود، کی بود، من نبودم؟» مربوط به انتشار آئین نامه «محرمانه» وکالت در جریان است و هیچ کس نمی پرسد که چگونه ریاست محترم مرکز مشاوران، همزمان با انتشار آئین نامه می فرمایند که نسخه ای به ایشان نیز ارائه شده و درباره محتوا چون رویه بیست و اندی سالْ گذشته پیش کسوتانشان نظرات بدیعشان را ابراز داشته و بزرگان ما را نیز با لحنی نامناسب می نوازند-بزرگانی که سن پدرشان هستند و از ستون‌های نهاد وکالتند- و به خود اجازه می دهند درباره صلاحیتِ صالح ترین منتخبان وکلا افاضه فرمایند- ناگهان بامداد امروز قوه محترم قضائیه درخصوص آئین نامه ای که تا ۷۲ ساعت پیش محرمانه و دغدغه انتشارش بود نظر وکلا و صاحبنظران را مطالبه می کند؟
این درحالی است که سال هاست نظرات و مواضع مدیران ادوار کانون درخصوص مقررات وکالت ابراز شده و می شود و گوش شنوا نداشته و ندارد. شایسته است همکاران عزیز از ارائه هر پیشنهاد مکتوب و مستقیمی در این خصوص خودداری فرمایند که شائبه گذر از مقرره ماده ۲۲ ایجاد نشود و نظرات کارشناسانه خود را از طریق نمایندگانشان ابراز کنند.
و شایسته تر بود و هست که نمایندگان محترم ما چنین فراخوانی می دادند -یا هر چه سریع تر بدهند – تا بزرگان وکالت و اساتیدی که نزدیک به سی سال است در دفاع از کیان کانون‌قلم می زنند و این تکرارِ مکررِ طنزآمیزْ را بارها و بارها زیسته اند، نظرات ارزشمند و مستدلشان را ارائه بفرمایند.
پرسشم این است: ردِ بزرگان و صاحبنظران وکالت را کجای اظهارنظرها به این آئین نامه می توان دید؟ اساتیدی که مدیران سال ۸۸ کانون بودند یا صاحبنظرانی که آن زمان هاگِرد هم آمدند و استدلال کردند و ایستادگی، کجایِ یک‌ماهِ گذشته این بحران ایستاده اند؟ نظرشان اخذ شده یا مدیران نسل جدیدِ وکلا خود را بی نیاز از مشورت با پیشکسوتان می دانند؟
بیشتر بخوانید: بند ب ماده ۴۰ پیش نویس فاتحه استقلال را خواهد خواند
از کاندیداهای ارجمندی که در ماه های پایان سال ۹۸در فضای مجازی شبانه روز فعال بوده و شعارهای آرمان گرایانه می دادند، انتظار می‌رود که اکنون نیز به فعالیتشان ادامه داده و محافظه کاری و عافیت طلبی را کنار گذاشته و به اظهار نظر صریح بپردازند و بدانند که همکارانشان در انتخابات پیش رو هوشیارند.
اگر دغدغه رد صلاحیت دارند که اگر کانونی نباشد صلاحیتی هم نخواهد بود و به فرض تایید صلاحیت در کسوت سربازان قوه قضائیه خدمت خواهند کرد که در نفس خود ایرادی ندارد ولی دیگر نامشان وکیل نیست. اگر در بحرانی ترین دوران کانون فریادشان سکوت باشد چگونه می خواهند نماینده ما باشند و بر صندلی مدیریت تکیه زنند.
نزدیک به بیست سال است که وکیل هستم و تا یاد دارم‌اختلاف نظر در نحوه اداره کانون‌میان تشکل ها و اشخاص وجود داشته و‌همانند همه جوامع دموکراتیک این اختلاف لازمه رشد بوده و هست، اما آنجا که موجودیت کانون مورد هجمه قرار گرفته-که در بزنگاه های بسیاری چنین بوده- دیگر هیچ نظرِ تشکلی یا شخصی معنا نداشته.
یک کانون، یک خانه بوده و بس و ساکنانش، فارغ از اختلاف نظرها دست در دست هم ایستاده و بر مواضع قانونی خود پافشاری کرده اند. امید که امروز نیز چنین باشد و فراتر از تشکل حرفه ای و علمی و اسلامی و غیره بخاطر داشته باشیم که کانون‌خانه ما است و اگر خانه ویران‌شود تشکلی باقی نمی ماند تا درخصوص مواضعش با هم گفتگو و مباحثه کنیم.
و خدا داند و بس…/