ماده ۷ قانون وکالت

قانون وکالت
قانون وکالت

‌ماده ۷- به اشخاص ذیل اجازه شغل وکالت داده نمی‌شود:

۱- اتباع خارجه.

۲- [به‌موجب قوانین و احکام نامعتبر در حوزه شوراها و شهرداری‌ها مصوب ۱۴۰۰/۱۱/۱۰ نسخ صریح شده است.]

۳- کسانی که سن آن‌ها کمتر از ۲۵ سال است.

۴- محکومین به انفصال ابد از خدمات دولتی.

۵- اشخاصی که مرتکب اعمالی شوند که منافی با شئون وکالت است.

۶- اشخاص مشهور به فساد اخلاق و تجاهر به استعمال مسکر و افیون و اعمال منافی عفت.

۷- اشخاصی که تحت ولایت یا قیمومت هستند.

۸- محکومین به جنایت مطلقاً و محکومین به جنحه که به‌موجب قانون مستلزم محرومیت از حقوق اجتماعی یا از شغل وکالت باشد و یا اینکه ‌محکمه محرومیت مزبور را در حکم خود قید کرده باشد.

۹- کسانی که به اتهام ارتکاب جنایت یا جنحه ‌که به‌موجب قانون مستلزم محرومیت از حقوق اجتماعی است تحت محاکمه هستند.

‌۱۰- اشخاصی که به امر وزیر عدلیه طبق ماده ۴۷ این قانون از شغل وکالت معلق هستند.

۱۱- اشخاصی که طبق حکم محکمه از وکالت محروم شده‌اند.

۱۲- وکلا که وجه پروانه وکالت را در موعد مقرر نپردازند.

۱۳- وکلایی که در ظرف مدتی که وزارت عدلیه برای اجرای ماده ۱ این قانون در هر حوزه قضائی تعیین می‌نماید درخواست پروانه وکالت ‌ننمایند.

پانوشت:

[۱]:  متن سابق بند ۲ ماده ۷: «قضات و مستخدمین دولتی و بلدی و مملکتی در حین اشتغال به خدمت به استثناء استادان دانشکده حقوق که اشتغال به تدریس یکی از شعب حقوقی دارند در صورت اجازه وزارت معارف.»

سایر مواد:

↑
خروج از نسخه موبایل