وکلاپرس- ارتباط بین اول ماه می[۱] به عنوان روز کارگر و حقوق کار[۲] در ایالات متحده آمریکا آغاز شد. در طول قرن نوزدهم ، در اوج انقلاب صنعتی[۳] ، سالانه هزاران مرد ، زن و کودک در اثر شرایط نامناسب و ساعات طولانی کار در حال مرگ بودند.
در تلاش برای پایان دادن به این شرایط غیر انسانی ، فدراسیون سازمان های اصناف و اتحادیه های کارگری[۴] (که بعداً به فدراسیون کار آمریکا[۵] یا AFL تبدیل شد) مجمعی را در سال ۱۸۸۴ در شیکاگو برگزار کرد. مجمع فدراسیون اعلام کرد که “یک روز کاری قانونی از اول می ۱۸۸۶ و پس از آن باید شامل ۸ ساعت کار باشد”
در اول ماه می ۱۸۸۶ ، بیش از ۳۰۰.۰۰۰ کارگر (۴۰.۰۰۰ نفر فقط در شیکاگو) از ۱۳.۰۰۰ شغل مختلف دست از کار کشیدند. در روزهای بعد تعداد بیشتری از کارگران به اعتصاب پیوستند و تعداد اعتصاب کنندگان تقریباً به ۱.۰۰۰.۰۰۰ نفر افزایش یافت.
به طور کلی، اعتراضات مسالمت آمیز بود، اما همه اینها در روز ۳ ماه می تغییر کرد، زمانی که در پلیس و کارگران شیکاگو[۶] در کارخانه مک کورمیک ریپر ورکرز[۷] درگیر شدند. برای روز بعد تظاهراتی در اعتراض به قتل و زخمی شدن چندین کارگر توسط پلیس در میدان هیمارکت[۸] برنامه ریزی شده بود.
وقتی گروهی از نیروهای پلیس برای پراکندن جمعیت حاضر شدند، فردی که هرگز شناسایی نشد، بمبی را به صفوف آن ها پرتاب کرد. هرج و مرج ایجاد شد و حداقل هفت افسر پلیس و هشت غیرنظامی بر اثر خشونت های آن روز جان باختند.
«شورش هایمارکت»[۹]، که با عنوان «واقعه هایمارکت»[۱۰] نیز شناخته می شود ، موج سرکوب ملی را برپا کرد. در آگوست سال ۱۸۸۶، هشت مرد با برچسب آنارشیست بودن، در حالی که هیچ مدرک محکمی مبنی بر ارتباط متهمان با بمب گذاری وجود نداشت، در یک محاکمه احساسی و بحث برانگیز محکوم شدند. هیئت منصفه مغرضانه و از طریق روابط تجارت های بزرگ تعیین شده بودند.
هفت نفر از محکومین حکم اعدام دریافت کردند و هشتمین نفر به ۱۵ سال زندان محکوم شدند. در پایان، چهار نفر از این مردان به دار آویخته شدند، یک نفر در زندان خودکشی کرد و سه نفر دیگر نیز شش سال بعد مورد عفو قرار گرفتند.
چند سال بعد از شوکه شدن جهان از شورش هایمارکت و محاکمات متعاقب آن، ائتلاف تازه تاسیس احزاب سوسیالیست و کارگری در اروپا خواستار تظاهرات برای احترام به جانباختگان هایمارکت[۱۱] شدند. در سال ۱۸۹۰، بیش از ۳۰۰.۰۰۰ نفر در تظاهرات روز اول می در لندن اعتراض کردند.
سرانجام روز ۱ ماه می توسط بسیاری از دولتها در سراسر جهان به عنوان روز کارگر پذیرفته شد.
اکنون روز اول ماه می در ۶۶ کشور جهان تعطیل رسمی است و به طور غیررسمی در بسیاری کشورهای دیگر نیز برگزار می شود ، اما جالب است در ایالات متحده آمریکا که مناسبت این روز از آنجا آغاز شده است، به عنوان روز کارگر به رسمیت شناخته نمی شود.
رئیس جمهور وقت آمریکا گروور کلیولند[۱۲] پس از اعتصاب در سال ۱۸۹۴، به طور رسمی مراسم روز کارگر[۱۳] را به اولین روز دوشنبه در ماه سپتامبر منتقل کرد، او از ترس ایجاد حمایت از کمونیسم و سایر جریانات افراطی، عمداً ارتباط این مناسبت در آمریکا را با مراسم بین المللی روز کارگر قطع کرد.
در ایران نیز با تصویب اولین قانون کار در سال ۱۳۲۵ روز جهانی کارگر به رسمیت شناخته و برای کارگران تعطیل اعلام شد. در نظام حقوق کار کنونی ایران نیز به موجب ماده ۶۳ قانون کار جمهوری اسلامی ایران روز ۱۱ اردیبهشت به عنوان روز کارگر تعیین و جزو تعطیلات رسمی کارگران محسوب می شود. روز ۱۱ اردیبهشت در تقویم خورشیدی به جز در سال های کبیسه منطبق بر اول ماه می در تقویم میلادی است.
زیرنویس:
[۱] May Day
[۲] Labor Rights
[۳] Industrial Revolution
[۴] Federation of Organized Trades and Labor Unions
[۵] American Federation of Labor
[۶] Chicago
[۷] McCormick Reaper Works
[۸] Haymarket Square
[۹] Haymarket Riot
[۱۰] Haymarket Affair
[۱۱] Haymarket Martyrs
[۱۲] Grover Cleveland
[۱۳] Labor Day
ترجمه و تنظیم: سیاوش هوشیار