کانون وکلای دادگستری مرکز
کانون وکلای دادگستری مرکز نخستین و مهم‌ترین کانون وکلا در ایران است که به عنوان قدیمی‌ترین نهاد مستقل مدنی و خودگردان ایران، با تصویب قانون وکالت مصوب ۱۳۱۴ با شخصیت حقوقی مستقل تأسیس شد. این کانون وکلا از زمان تصویب لایحهٔ استقلال کانون وکلای دادگستری در سال ۱۳۳۱ تاکنون مستقل اداره می‌شود و در سال ۱۳۲۹ نیز به عضویت کانون وکلای بین‌المللی (IBA) درآمده است.
اصطلاح کانون مرکز برای نخستین بار در قانون وکالت مصوب ۱۳۱۴ به کار برده شد و به نوعی حیات کانون وکلای مرکز با تصویب این قانون آغاز گردید اگرچه قانون ۱۳۱۴ زیاد دوامی نداشت و خیلی زود باطل گردید. علت این امر مخالفت وزیر عدلیه محسن صدر با این قانون بود که طی آن به وکلا اجازه داده شده بود خودشان هیئت مدیرهٔ کانون وکلا را برگزینند. با برکناری صدر و وزارت احمد متین دفتری، با تغییراتی در قانون ۱۳۱۴، از جمله سلب حق انتخاب اعضای هیئت مدیره از وکلا و سپردن این امر به وزارت عدلیه، قانون وکالت ۱۳۱۵ تصویب شد.
قانون ۱۳۱۵ نخستین قانون بادوامی است که اختصاصاً جهت نظم و ترتیب بخشیدن به حرفهٔ وکالت و اعطای شخصیت حقوقی و استقلال به کانون وکلا تصویب شده‌است.این قانون مانند بسیاری از قوانین مهم و ماندگار آن دهه همچون قانون مدنی، قانون ثبت و قانون تجارت تا به امروز پابرجا مانده‌است.
سرانجام در ۲۶ اسفند ۱۳۱۶، احمد متین دفتری کانون وکلا را افتتاح و هیئت مدیرهٔ آن را به قید قرعه از بین دو برابر تعداد مقرر تعیین نمود. بدین ترتیب نخستین هیئت مدیرهٔ کانون وکلای مرکز با ریاست وزیر عدلیه و نایب‌رئیسی سید هاشم وکیل و محسن همراز، افرادی چون ارسلان خلعتبری و عبدالحمید اعظمی زنگنه آغاز به کار نمود.
تاکنون سی و دو دوره هیات مدیره در کانون وکلای دادگستری مرکز تشکیل شده است که وکیل بهنام حبیب زاده به عنوان جدیدترین رئیس کانون وکلای مرکز، در این سمت فعالیت داشته است.